ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΚΗΦΙΣΙΑΣ, ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΩΠΟΥ

ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

Πληροφορούμαστε ὅτι τὴν Κυριακὴ 20 Δεκεμβρίου θὰ πραγματοποιηθεῖ στὴν Κηφισιὰ «Χριστουγεννιάτικο Παζάρι» ἀπὸ τὸ Κέντρο «Ἱλαρίων» ὅπου, μεταξὺ ἄλλων, θὰ γίνει καὶ «Διαλογισμὸς στὸν Χριστὸ» γιὰ μικρὰ παιδιὰ καὶ ἐνήλικες. Πρόκειται γιὰ ἰδιότυπο θρησκευτικὸ κέντρο (στὰ κείμενά τους ἀναφέρεται καὶ ὡς ‘ἄσραμ’ τ.ἔ. ἰνδουιστικὴ μονὴ), ποὺ ἐφαρμόζει διδασκαλίες ἀπὸ ρεύματα τῆς Νέας Ἐποχῆς, τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καὶ ἀνατολικῶν θρησκευμάτων, ἐντελῶς ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη (ἀστρολογία, μετεμψύχωση-μετενσάρκωση, κάρμα, νεογνωστικὲς θεωρίες κλπ). Ἐφαρμόζεται ἐπίσης πληθώρα «ἐναλλακτικῶν» θεραπειῶν ποὺ ἅπτονται τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ χώρου (ρέικι, σιάτσου, κρυσταλλοθεραπεῖες, φυλαχτὰ κλπ) ἐνῶ διατηροῦνται σχέσεις καὶ μὲ τὸν θιβετιανὸ μοναχισμό. Ἀπορίας ἄξιον πῶς ἀνάμεσα σ’αὐτὰ μπορεῖ νὰ ταιριάξει καὶ «χριστουγεννιάτικο παζάρι»...

Ὁ Χριστὸς τῆς Νέας Ἐποχῆς οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὸν θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ, δεύτερο πρόσωπο τῆς Ὑπερουσίου Τριάδος, τὸν σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου Θεὸ Λόγο τοῦ Πατρός. Τοῦ ὁποίου τὴν ἄρρητη Γέννηση λειτουργικῶς βιώνουμε κατὰ τὴν Ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων.

Ἐπειδὴ στὴν ἐν λόγῳ ἐκδήλωση θὰ λάβει χώρα καὶ «διαλογισμὸς στὸν Χριστό», τὸ Γραφεῖο ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων συνιστᾶ στοὺς χριστιανοὺς νὰ ἀπέχουν ἀπὸ τὴν ἐκδήλωση στὸν ἐν λόγῳ χῶρο, ἡ ὁποία δὲν ἀποτελεῖ σὲ καμία περίπτωση ὀρθόδοξο, ἐκκλησιαστικὸ ἢ μή, γεγονὸς καὶ ὑπενθυμίζει ὅτι Ο ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Θεμελιώνεται σὲ ἀντιχριστιανικὴ κοσμοθεωρία καὶ ἀνθρωπολογία καὶ ἡ ἄσκησή του εἶναι ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ¹.Εἶναι μία νοητικὴ τεχνικὴ ἑωσφορικῆς ἔμπνεύσεως ποὺ προκαλεῖ σύγχυση ἀφήνοντας τὸν νοῦ ἔκθετο σὲ κάθε μεθοδεία τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ξεγελᾶ μετασχηματιζόμενος ἀκόμη καὶ σὲ ἄγγελο φωτός². Γιὰ τοὺς ἀσκοῦντες αὐτόν, μικρὴ σημασία ἔχει τὸ ἀντικείμενο τοῦ διαλογισμοῦ. Ἀκόμα λοιπὸν κι ἂν γίνεται «στὸν Χριστό», ὁ διαλογισμὸς ὄχι μόνο δὲν θὰ ἔχει τὸ ποθούμενο ἀποτέλεσμα τῆς μετοχῆς στὴν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, ἀλλὰ γίνεται ἐργαλεῖο τοῦ πονηροῦ ἀφοῦ ὁ διαλογιζόμενος προσπαθεῖ ἀπὸ μόνος του καὶ ἐκ τῶν ἔσω νὰ ἔρθει σὲ μία «κατάσταση»....

Οὐδέποτε καὶ ἀπὸ κανέναν ἐκ τῶν προφητῶν καὶ δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἢ τῶν Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας διδάχθηκε ἢ ὑπονοήθηκε νὰ γίνεται ἡ Ἁγία Τριὰς ἀντικείμενο διαλογισμοῦ καὶ τοῦτο ἐπειδὴ ὁ Θεός μας εἶναι ἀκατάληπτος, ἀπερινόητος καὶ ἀπρόσιτος σὲ κάθε προσπάθεια προσέγγισής του -τοῦτο συνιστᾶ ἀσέβεια.

Ὡς ἔμπονη προσπάθεια συνάντησης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν ἔξωθεν ἐρχόμενο Θεό, ἡ ὀρθόδοξη προσευχὴ εἴτε ὡς δοξολογία, εἴτε ὡς εὐχαριστία εἴτε ὡς δέηση δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τεχνικὲς καὶ πρακτικές. Εἶναι λόγος ἁπλὸς καὶ εἰλικρινὴς καὶ δὲν χρειάζεται παρὰ φιλότιμο, ὅπως συχνᾶ τονίζει ὁ σύγχρονός μας Ἅγιος Παΐσιος καὶ βέβαια φόβο Θεοῦ.

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων

  

1. π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, «Διαλογισμός ἢ Προσευχή;», ἐκδ. Διάλογος, σ. 254.

2. Β’ Κορ. 11,14